Dziś sytuacja jest zupełnie inna. Firmy odrobiły zadanie domowe, jednostki certyfikujące pozostały w tyle. Na przestrzeni lat przedsiębiorstwa gruntownie się zmieniły. Zainwestowały w rozwój, zatrudniły młodych ludzi, dla których wiedza z zakresu zarządzania jest oczywistością, wdrożyły systemy informatyczne całkowicie zmieniające przepływ informacji. Systemy zarządzania stały się bardziej zwinne, ich utrzymywanie, rozwój, ocenianie wymaga znacznie więcej pomysłowości i wiedzy. Zmniejszyła się bardzo rola pisemnych procedur, a tzw. „księga jakości” opasły, niegdyś podstawowy dokument systemu zarządzania, jest dziś nieużytecznym przeżytkiem. Tych dynamicznych zmian nie zauważają często jednostki certyfikujące oraz ich audytorzy. Prowadzone przez nich audyty certyfikujące oraz audyty nadzoru przestały być dla firm bodźcem do poprawy i rozwoju, stały się wyłącznie potwierdzeniem wymagań normy. Głównym problemem jest płytkość i pobieżność audytu. Mimo, że czas przeznaczony na audyt wydaje się całkiem spory, audytor poświęca niewiele czasu na przygotowanie, a w trakcie audytu ma problemy ze zrozumieniem istoty spełnienia konkretnych wymagań. To powoduje, że audyt odkleja się od rzeczywistości, staje się banalny, nie wnosi niczego ciekawego i inspirującego. Przekształca się albo w bardzo ogólną dyskusję na tematy wszelkie, często odległe od meritum albo w buchalteryjne księgowanie dokumentów. Widać niestety wyraźnie, a bywamy na wielu audytach różnych jednostek, że organizacje te nie szukają nowych sposób na audytowanie, same nie posiadają mechanizmów kontroli i rozwoju, które pozwoliłyby im dostosowywać się do zmieniających się potrzeb i warunków. W efekcie audyt jednostki certyfikującej przestał przynosić firmom wartość dodaną. Ranga certyfikatu systemu zarządzania słabnie. Często jedynym powodem utrzymywania certyfikacji staje się wymaganie klienta, choć i klienci coraz częściej prowadzą własne audyty u dostawców, nie polegając na certyfikacji.