UE i wszystkie jej państwa członkowskie podpisały i ratyfikowały porozumienie paryskie wieńczące 21 Konferencję ONZ w sprawie zmian klimatu w 2015 roku. Porozumienie paryskie weszło w życie 4 listopada 2016 r., gdy spełniony został warunek jego ratyfikacji przez co najmniej 55 państw odpowiedzialnych za co najmniej 55% globalnych emisji gazów cieplarnianych. Porozumienie ratyfikowały wszystkie państwa UE. W konsekwencji tej decyzji postanowiono podjąć działania, dzięki którym do 2050 r. UE jako pierwsza na świecie gospodarka i pierwsze na świecie społeczeństwo osiągnie neutralność klimatyczną.
Zgodnie z wymogami porozumienia, przed końcem 2020 r. UE przedstawiła długofalową strategię redukcji emisji i zaktualizowane plany klimatyczne. Zobowiązała się w nich, że do 2030 r. ograniczy emisje o co najmniej 55% w porównaniu z poziomami z 1990 r. Osiągnięciu obu tych celów (redukcja emisji GHG o 55% vs. 1990 oraz neutralność klimatyczna do 2050 roku) służyć mają następujące działania:
- System Handlu Uprawnieniami do Emisji – EU ETS
- Rozszerzenie EU ETS o nowe sektory
- Rozwój biopaliw
- Narodowy cel wskaźnikowy, redukcyjny
- Zrównoważone finansowanie
- Taksonomia
- Zielone zamówienia publiczne
- Strategia od pola do stołu
- Gospodarka obiegu zamkniętego
- Stymulowanie zmian proekologicznych w biznesie poprzez obowiązki sprawozdawcze.
Obowiązek obliczania śladu węglowego wpisuje się w to ostatnie działanie. Już teraz, choć wymóg ten jest obligatoryjny dla wąskiej grupy firm, coraz więcej organizacji podejmuje ten trud. Przyczyn jest wiele, najważniejsze z nich to:
- Inwestorzy rezygnują ze wspierania inwestycji uzależnionych od paliw kopalnych i wysoko emisyjnych
- Inwestorzy wymagają analizy ryzyk i szans związanych ze zmianami klimatu.
- Sprawdzanie dostawców w łańcuchu dostaw.
- Konkurencja już to robi.
- Chęć zdobycia przewagi konkurencyjnej, bo konkurencja jeszcze tego nie robi. – Wymóg spółki matki
- Element przetargów
- Społeczny nacisk na korporacje, a przez to ich dostawców analogicznie do kwestii futer, składników spożywczych, plastiku, smogu
Jak oblicza się ślad węglowy?
Najbardziej znany, rozpowszechniony i globalnie uznany standard do obliczanie śladu węglowego dla przedsiębiorstw to Greenhouse Gas Protocol, A Corporate and Reporting Standard, revised edition, March 2004. World Resources Institute and World Business Council for Sustainable Development (Required gases and GWP values, February 2013.) https://ghgprotocol.org/
Ślad węglowy według GHG Protocol obejmuje emisję następujących gazów cieplarnianych:
- Dwutlenek węgla (CO2);
- Metan (CH4); Podtlenek azotu (N2O);
- Sześciofluorek siarki (SF6);
- Perfluorowęglowodory (PFC);
- Hydrofluorowęglowodory (HFC);
- Trójfluorek azotu (NF3).
- Ślad węglowy jest wyrażany w ekwiwalencie CO2 na jednostkę danego podmiotu.
Greenhouse Gas Protocol dzieli emisje na 3 kategorie:
Zakres 1 (Scope 1): emisje bezpośrednie, powstałe w wyniku spalania paliw w źródłach stacjonarnych, np. gazu ziemnego na ocieplenie budynku, bądź mobilnych, np. benzyny we flocie samochodowej firmy, będących własnością firmy bądź przez nią nadzorowanych, emisji powstałych w wyniku zachodzących procesów technologicznych czy ulatniających się czynników chłodniczych.
Zakres 2 (Scope 2): pośrednie emisje powstałe w wyniku zużywania importowanej (zakupionej czy dostarczonej z zewnątrz) energii elektrycznej, cieplnej, pary technologicznej lub chłodu.
Zakres 3 (Scope 3): inne pośrednie emisje powstałe w całym łańcuchu wartości przedsiębiorstwa, np. w wyniku wytworzenia surowców, zagospodarowania odpadów, transportu surowców oraz produktów, podróży służbowych pracowników czy korzystania z produktów przez użytkowników końcowych.
Konsultant systemów zarządzania, specjalista ds. BHP i środowiska, ekspert w obszarze wymagań prawnych w zakresie BHP i środowiska. Audytor systemów zgodnych z ISO 9001, ISO 45001, ISO 14001, absolwent Państwowa Wyższej Szkoły Zawodowej w Elblągu.
